Een nieuw kalenderjaar

Mijn nieuwe jaar begint altijd ten tijde van de winterzonnewende, zo ongeveer rond de 21ste december en dan meestal een paar daagjes erna als de zon echt weer haar weg terug heeft gevonden vanuit haar diepste punt. De nachten tussen de jaren, de wolfsnachten, dertien heilige nachten en ook wel rauhnächte genoemd, heb ik als rustig ervaren, rustiger dan vorig jaar waarbij alles aan het schudden was op zijn grondvesten en ik een groot dieptepunt heb gezien. Dit jaar was rustig, als een kabbelende beek, rustig. Ik heb mij teruggetrokken in mijn huisje met mijn lief en mij in de boeken gestoken, tijd in mijn heilige ruimte doorgebracht met kaarsen, mijn drum en kruidenrook. Einde van het jaar 2017 zei ik gedag tegen Oervrouwen, mijn pagina die ik ooit begonnen was, jaren geleden, om dingen te delen omtrent de vrouwelijke spiritualiteit. Ik zei gedag tegen Oervrouwen, die me lang goed gediend had door connecties te maken, mijn ei kwijt te kunnen... Dit jaar is het jaar dat het Vrouwenrad geboren is, een platform, een onderneming, van mijzelf, en dat vind ik best nog wel spannend. Weet ik wel genoeg om aan anderen te kunnen geven? Begrijp ik alles wel goed genoeg? Kan ik het wel goed overbrengen? Dat moet allemaal in de toekomst duidelijk worden. Wat ik wel weet, is dat mijn hart ligt bij wat ik de Vrouwe noem. Wat anderen de Godin noemen of de Moeder, het is hetzelfde. Ze is geen Godheid voor mij in de zin van het woord Godheid, ze is een kracht in de wereld die ons vrouwen dichterbij zichzelf en hun natuur brengt, ze heeft geen bewustzijn maar is aanwezig in ons bewustzijn. Niet alleen vrouwen kennen haar, ook mannen. Zo heeft de wereld waarin wij leven een mannelijke en vrouwelijke kant, hebben wij vrouwen iets mannelijks en hebben mannen ook een stukje vrouwelijkheid. Dus wanneer we onze focus richten op de vrouwelijke spiritualiteit en haar terug in deze wereld kunnen brengen, geven we niet alleen de Europese vrouw een cadeau, maar ook de man. Zij was het, die mij riep, op mijn 11e jaar hoorde ik Haar het duidelijkst, maar ik besefte me dat Zij altijd al bij me was, vanaf kinds af aan. Ik wijdde me aan Haar, bij een boom, in het bos achter mijn huis. Ik herinner me nog een gevoel van diepe warmte, als een omhelzing, toen ik met mijn rug tegen die boom zat na afloop. Ik zwierf wat jaren rond in verschillende tradities, niet wetend hoe ik vorm moest geven aan dat vormloze gevoel van passie, gedrevenheid... wat ik voelde voor de natuur en spiritualiteit en voor God. God was voor mij ongeveer wat ze in het sjamanisme Spirit noemen, het hoogste principe, het ondeelbare, dat alles bezield in deze wereld, de Grote Ziel. Ik had altijd een sterke connectie met God, die ik overigens als geslachtsloos zie, omdat het ene allebei is, en niet één van de twee. God is niet van deze wereld, maar is wel te kennen in deze wereld. Maar God kunnen we niet kennen door te zoeken en te vragen en te verwachten dat wij God in de toekomst zullen vinden want in God bestaat geen tijd en ruimte. Maar in deze wereld, in dit leven, binnen de ruimte en de tijd, had ik toch echt wat te doen, zo voelde het, en al die jaren heeft het zich ontwikkeld en ontwikkeld en het zal zich zonder twijfel nog veel verder ontwikkelen. Maar ik voel, dat ik mijn pad gevonden heb, wandelend op de grenzen van tradities met het sjamanisme als mijn grondtoon waarop ik melodieën weefde, met het Oude Europa en mijn voormoeders die de Grote Moeder eer bewezen trillend op mijn snaren, met de Germaanse vala's, wijze vrouwen, die runen ritsten en waarbij de godheid Odin prominent aanwezig was en is, in mijn kielzog, ik loop op al deze draden, die ik als wit spinrag zie opdoemen uit de grote Bron van Al wat was, is en zal zijn. Maar Zij, Zij is de rode draad in mijn leven, en Zij neemt vele vormen aan, Zij leidt mij, met al haar gezichten, en Zij leidt mij ook naar God, om ook God aan te kunnen raken, meestal via Haar, soms via andere wegen, de weg naar God heeft immers vele verschillende vormen... Het nieuwe jaar heeft al twee lezingen op het programma staan en een training. Het verheugd me dat ik gevraagd word te komen spreken, ik voel mij er nog niet helemaal klaar voor, maar ik weet niet zeker of dat mijn perfectionisme is, of dat dit werkelijk zo is. Ik kan alleen vertrouwen hebben en gaan daar naar waar ik geleid word. Graag zie ik jou tijdens mijn lezingen of tijdens deelname aan de training, er komt binnenkort meer informatie online over dit alles, evenals meer schrijfsels. Want er moet van alles uit en nu voelt het als de hoogste tijd, tijd om mijn ziel te laten zien. Doodeng. Doodeng. Kwetsbaarheid is eng, je voelt je naakt wanneer je het diepste van je wezen toont aan een publiek dat je niet kent en niet weet wat het gaat doen. Maar het moet... jij moet het, en ik moet. Het moet, het moet. Dus ik doe het, hoewel ik nog weifelend de eerste stappen zet. Één stapje tegelijkertijd... Loop je met mij mee in 2018?